Griet Dupré (sculpturen), Hugo Demaegd (schilderkunst), Jan Puttevils (fotografie) en Vera Stoefs (keramiek) stellen de aarde centraal in de expo van hun recente werk. EARTHWORKS beschrijft de culturele en existentiële interactie van de mens met een aarde die niet langer in een passieve rol berust. Vier kunstenaars, vier facetten van een actuele thematiek die tegelijk boeiend en verrassend is.

 

ℹ PRAKTISCHE INFORMATIE 

Data van de tentoonstelling:
Van 6 tot 21 augustus 2022 

Openingsuren van de tentoonstelling: 
Het weekend van 11 tot 17u

Vernissage: 
Vrijdag 5 augustus van 18 tot 22u

Gratis toegang, zonder reservatie

+ Rondleiding (in  het NL, FR, DE en EN) op afspraak over deze tentoonstelling, de Marollen en een beetje over de Berg van Barmhartigheid : neem contact op met Dirk Van Roy per e-mail (vanroydirk@telenet.be) of per telefoon (0475/38 95 44).

 

ℹ KUNSTENAARS 

ℹ Griet Dupré

Het werk van Griet Dupré is krachtig, maar niet meteen te vatten. De kracht van het onbekende? Zij wil het onbegrijpelijke bekijken met aandacht. En misschien zo toch iets ontwaren van betekenis.
Griet Dupré : “De laatste jaren zoek ik in het boetseren in mijn atelier een tegengewicht voor het overgeorganiseerde in mijn leven in de huidige tijd. Ik begin aan een sculptuur en weet niet of en hoe het zal worden.”
“Ik vind daarin ook een uitweg voor mijn gevoelens van liefde en pijn die zich voor mij zo vaak samen in schoonheid tonen.”

 

ℹ Hugo Demaegd 

Hoe vergaat het gebeurtenissen waar je niet meer aan denkt? Veranderen die? Zijn herinneringen bijgekleurd door je eigen referentiekader? Worden ze mooier voor iemand die naar schoonheid op zoek is? En verandert het geheugen ook de betekenis ervan? Verdwijnen de actuele thema’s van gisteren voor goed of zijn we alleen maar vergeten hoe ze er exact uitzagen? 
In de reeks schilderijen “Lost or forgotten?” tast Hugo Demaegd de wisselwerking af tussen betekenis en beeldvorming vanuit het geheugen.

 

ℹ Jan Puttevils

Wanneer ik als kind niet wilde studeren, tekende ik ruimteschepen in een soort architecturale dwarsdoorsnede.
Later, met foto’s van gevels, straten, details ging ik aan de slag om grote fotocollages te maken en de ruimteschepen uit mijn jeugd opnieuw op te bouwen. Ik vorm de utopische constructies van geplande steden om tot nieuwe futuristische ruimteschepen die op hun beurt ook onmogelijk zijn en toch een schijn van werkelijkheid in zich hebben.
Het is een ode aan de architectuur van steden die als een totaalconcept, een utopie, ontsproten zijn uit het brein van architecten. Deze steden hebben een doordachte structuur, een eigen vormentaal, de signatuur van de architect(en), een eigen karakter dat hen één maakt. 
Ik werk op basis van een geplande structuur, ik schets een concept, dat ik dan probeer rigoreus op te bouwen en te voltooien. Maar net als bij de geplande steden ontstaat er toch een organische groei. Er komen elementen bij die niet gepland waren, die niet voorzien waren. Maar die wél werken in het geheel. Zoals bij het geval van bidonvilles groeien er toch zaken die in mijn geplande structuur niet voorzien waren. 
Het proces, het opbouwen van deze collages, is een minutieus werkje van lange adem en soms plezierig, soms zenuwslopend, vaak verrassend.

 

ℹ Vera Stoefs

Vera Stoefs maakt hedendaags porseleinen serviesgoed, dat steeds in andere combinaties kan worden gebruikt en zo telkens een nieuw verhaal brengt. ‘De tijd dat mensen een volledig servies kochten is voorbij’, zegt ze, ‘mensen stellen graag hun tafel samen in functie van de gelegenheid en het serviesgoed hoeft niet meer allemaal hetzelfde te zijn.  Daar speel ik graag op in.’ Het maken van gebruiksgoed is een bewuste keuze, misschien ook vanuit een zekere nuchterheid. Als maker/ontwerper vindt ze dat een stuk voor iets moet dienen. Haar objecten – met hun schijnbaar eenvoudige geometrische vorm, zuivere lijn en gedetailleerde afwerking – brengen lichtheid en schoonheid in het dagelijkse leven.

Wat bijna dertig jaar geleden begon als een hobby vanuit het verlangen iets met de handen te willen doen, is een soort thuiskomen geworden. 
"Keramiek – en dan vooral het draaien – is weg van de wereld zijn. Met de klei oud worden, zo zie ik mijn toekomst."